Filmy top 500 ; Najbardziej oczekiwane ; Nowości serialowe ; Zakochani w Rzymie. To Rome with Love. 2012. 6,3 83 412 ocen . 19 795 chce zobaczyć . Człowiek, który został papieżem. Karol – Papież, który pozostał człowiekiem – film fabularny w reżyserii Giacomo Battiato, wyprodukowany w roku 2006. Opowiada historię Jana Pawła II, od momentu wyboru na papieża, aż do jego śmierci. Scenariusz na podstawie książki Historia Karola autorstwa Gian Franca Svidercoschiego Światowy Dzień Romantyki w Romance TV! :) Zapraszamy na magiczną historię w premierowej odsłonie - "Kopciuszek - miłosna baśń w Rzymie". Czy młoda i Forum Romanum: Najstarszy plac miejski w Rzymie, otoczony sześcioa z siedmiu wzgórz: Kapitolem, Palatynem, Celiusem, Eskwilinem, Wiminałem i Kwirynałem. Cały plac okrążony był kolumnami. Wokół rynku znajdują sie świątynie, łuki triumfalne, palace, zamki, bazyliki. Nad kolumnami przedstawione były piękne rzeźbione postacie bogów. Noc w rzymie cda school; Noc w rzymie cdc.gov; Noc w Rzymie - recenzja filmu - CDA; Noc w Rzymie / Habitación en Roma 2010 cały film online — w internecie — Wyszukiwarka VOD; Medicine kod rabatowy; Praca magisterska spis treści; Noc w rzymie - video w cda.pl; Przysiega odc 60; Noc w rzymie cda id; Noc w rzymie cda shop; Noc w rzymie cda 2016 Tożsamość Bourne’a ( ang. The Bourne Identity) – amerykański film sensacyjny z 2002 roku w reżyserii Douga Limana. Scenariusza Tony’ego Gilroya powstał w oparciu o powieść Roberta Ludluma o tym samym tytule, wydaną w 1980 roku. Film doczekał się kontynuacji pt. Krucjata Bourne’a (2004). Xs6BWJ. Filmy dziejące się we Włoszech – 15 włoskich tytułówFilmy potrafią zabrać nas w niesamowitą podróż. Dzisiaj polecam wam 15 filmów, których akcja dzieje się na terenie Włoch. Niezależnie czy odwiedzicie te miejsca po raz pierwszy, czy tylko wrócicie doń wspomnieniami, z pewnością będzie to niezapomniana, wizualna Rzymskie wakacjeChoć na ogół jest to pojęcie kontrowersyjne i nadużywane w przypadku „Rzymskich Wakacji” możemy z przekonaniem użyć słowa „kultowy”. Film z 1953 roku, z rolami gwiazd ówczesnego kina: Audrey Hepburn oraz Gregory’ego Pecka. Akcja toczy się w Rzymie, a Usta Prawdy, które zagrały w jednej ze scen do tej pory doświadczają mrowia turystów żądnych sprawdzenia legendy na własnej skórze. Podziwiamy przygody księżniczki Anny, która wymyka się potajemnie, by zwiedzić na Vespie Koloseum czy Plac Wenecki jak normalna turystka, w towarzystwie Słodkie życieFilm z 1960 roku w reżyserii Federico Felinniego. To Anita Ekberg jest winna tłumów przy Fontannie di Trevi i wszystkich mandatów za próby wejścia do niej. Scena kąpieli w fontannie przeszła do historii kinematografii. Ponownie akcja toczy się w Rzymie, ponownie głównym bohaterem jest dziennikarz. Fabuła w dużej mierze skupia się na ulicy Via Veneto, słynącej obecnie z luksusowych ListonoszFilm z roku 1994, którego akcja toczy się w latach 50. Możemy podziwiać wspaniałe plenery wysp Procida oraz Salina. Tytułowy listonosz dostarcza przesyłki Pablu Nerudzie, dzięki któremu odkrywa swoje zamiłowanie do poezji. Powoli stają się przyjaciółmi, a sławny pisarz pomaga nawet w zdobyciu względów dziewczyny, w której zauroczył się główny Wielkie PięknoKolejny film, którego akcja dzieje się na ulicach Wiecznego Miasta. Podziwiać możemy Koloseum, Ołtarz Ojczyzny, Park Akweduktów, Fontannę Acqua Paola czy Tempietto di Bramante. Fabuła skupia się wokół 65 letniego mężczyzny, który we wspomnieniach wraca do czasów swojej młodości i utraconej miłości. Reżyserem jest Paolo Sorrentino, a główną rolę odgrywa znany aktor włoskiego kina Toni Pokój z widokiemHelena Bonham Carter jest jedną z najbardziej charakterystycznych aktorek. Postać przez nią grana to młoda angielka, która nie wie, że banalna zamiana pokoi w hotelu doprowadzi ją do wyjątkowych tarapatów sercowych. Akcja filmu toczy się na początku XX wieku, we Florencji. Możemy podziwiać pocztówkowe ujęcia na Piazza della Signoria, Ponte Vecchio (Most Złotników) oraz pobliskie miasteczko MalènaFilm celebruje piękno Sycylii. Akcja rozgrywa się w 1941 roku. Podziwiamy Plac Katedralny w sercu Syrakuz, na Ortigii, marinę w miejscowości Noto czy słynne schody tureckie. Główną rolę gra Monica Bellucci. Na jej punkcie obsesji dostaje 13 letni chłopiec. Obserwuje i szpieguje jej życie, wie wszystko na jej Angielski PacjentDramat z Ralphem Fiennesem i Juliette Binoche dziejący się podczas drugiej wojny światowej. Mężczyzna, który w wyniku zestrzelenia jego samolotu przez Niemców doznaje licznych obrażeń i traci pamięć oraz opiekująca się nim kanadyjska pielęgniarka, młoda wdowa wojenna. W tle toskańskie plenery, np. w Pienzie, Val D’Orcia, klasztorze S. Anna in Camprena (obecnie agroturystyka), Ripafratta, Forte dei Marmi i w Ukryte pragnieniaHistoria 19 letniej amerykanki, która przyjeżdża do domu przyjaciół rodziny, w okolicach Sieny, na wakacje. Mieszka tam bohema artystyczna, do której jej matka należała przed jej urodzeniem. Chce wykorzystać tę okazję, by odnaleźć i poznać swojego biologicznego ojca. Podziwiamy pejzaże okololicznych wzgórz czy np. Castelnuovo Berardenga. Rola główna grana przez Liv Tyler, a reżyserią zajął się uznany we Włoszech Bernardo Utalentowany Pan RipleyBardzo znana obsada (Matt Damon, Jude Law, Gwyneth Paltrow). Akcja filmu toczy się na Ischii, Procidzie, w Rzymie, Neapolu, Wenecji, Palermo, Sanremo i na Półwyspie Sorrentyńskim. Thriller, który opowiada o młodym, biednym mężczyźnie, który nieoczekiwanie dostaje propozycję od bogatego przemysłowca. Ma sprowadzić z Włoch jego syna, który prowadzi tam życie playboya i trwoni majątek. Sam jednak ulega fascynacji jego luksusowym Anioły i demonyEkranizacja powieści Dana Browna, kontynuacja filmu Kod da Vinci. Wracamy do Rzymu, a tam zobaczymy Plac św. Piotra, Panteon, Zamek Anioła, Bazylikę Santa Maria del Popolo z kaplicą Chigi. Tom Hanks jako profesor Harvardu tym razem na tropie tajemniczego bractwa Iluminatów. Jeśli lubicie tego typu filmy to trzeci i ostatni z tego cyklu, Inferno, dzieje się z kolei we Florencji (Palazzo Vecchio, Ogrody Boboli czy Korytarz Vasari).11. Jedz, módl się i kochajJulia Robers w podróży do trzech krajów: Włoch, Indii oraz Indonezji. W Rzymie odkrywa przyjemności wynikające z jedzenia. Lody na Piazza Navona, pizza w typowej pizzerii czy lunch w klasycznej trattori. Do tego wszystkiego wycieczka do Neapolu. Trzydziestokilkulatka po rozwodzie próbuje zajrzeć w głąb siebie i poznać swoje Włoska RobotaPierwowzór z 1969 rozsławiał Turyn, wersja z 2003 dzieje się w Wenecji. Grupa złodziei (w tych rolach aktorzy tacy jak Charlize Theron, Mark Wahlberg, Donald Sutherland) kradnie sejf pełen złota. W wyniku zdrady jednego z członków ekipy tracą łup, który oczywiście będą chcieli odzyskać. Film TurystaAngelina Jolie i Johnny Deep w Wenecji. Amerykański turysta wpada w kłopoty kiedy agentka Interpolu postanawia wykorzystać go podczas swojej akcji. Podziwiać możemy targ Rialto, który znajduje się blisko Canal Grande, a zachwycający hotel, w którym kręcone są ujęcia wnętrz to Hotel Danieli, jeden z najbardziej luksusowych w The trip to ItalyKomedia, w której główni bohaterowie wybierają się w podróż kulinarną przez Włochy. Zawitają do Piemontu, Ligurii, Genui, Rzymu, Pompei, na Wybrzeże Amalfitańskie, czy na Capri. Kulinarna i widokowa uczta, choć humor w filmie nie każdemu może przypaść do 6 UndergrodundNetflixowy film akcji. Wybuchy, pościgi i ratowanie świata przez grupę osób, które upozorowały wcześniej własną śmierć. Film dzieje się w wielu miastach na całym świecie. W samych Włoszech odwiedzamy Rzym, Sienę, Tarent. Jednak prawdziwą gwiazdą jest Florencja, a zwłaszcza Katedra Santa Maria del Fiore. Znany reżyser, Michael Bay, i główny bohater grany przez Ryana że treści na moim blogu są wartościowe? Będzie mi niezmiernie miło jeśli postawisz mi kawę! Dziś znów będziemy Was namawiać do oglądania fantastycznych filmów, ale także do planowania podróży do naszych ukochanych Włoch. Produkcje, które znajdziecie dziś na naszej liście są realizowane przez reżyserów i wytwórnie z całego świata, ale zawsze ukazują cudowne włoskie krajobrazy i zabierają mnie we wspaniałą podróż w zakątki, z których szczęśliwie już wiele udało nam się widzieć na własne oczy. Wszystkie nasze posty z podróży do Włoch znajdziecie TUTAJ. A przed Wami nasza lista filmów, które przeniosą Was do chyba mojego ulubionego kraju:1 Witaj na południu (2010)Jeden z moich ulubionych filmów tego rodzaju. Komedia analogiczna do scenariusza francuskiego filmu "Jeszcze dalej niż północ" (cudowne francuskie filmy już polecałam Wam TUTAJ). Właściwie trudno moim zdaniem określić, która wersja jest lepsza - mnie zachwyciły obydwie produkcje. Lekki scenariusz, zabawna fabuła, świetna gra aktorska i piękne Włochy w tle. Na początku ujrzymy kadry Mediolanu, a później przenosimy się na południe kraju. Co ciekawe epizodyczną rolę gra tam mój ulubiony Dany Boon - jeden z głównych bohaterów francuskiej wersji. Polecam!2 Pod słońcem Toskanii (2003)Czy można nie zakochać się w Toskanii?? Dla mnie to magiczny region. Mieliśmy to szczęście odwiedzić Florencję (TUTAJ), ale i pojeździć uroczym wypożyczonym Fiatem 500 po urokliwych toskańskich zakątkach (TUTAJ). Kiedy główna bohaterka wysiada nagle z autokaru i odwiedza opuszczony dom... i mnie serce bije mocniej:) Znajdziecie go także na liście naszych filmów, które wprowadzą Was w wakacyjny klimat Turysta (2010)Moje ukochane miejsce we Włoszech to zdecydowanie Wenecja. Posty z tego miejsca znajdziecie TUTAJ. Film "Tursyta" z Angeliną Jolie i Johnym Deppem oglądałam już kiedy pojawił się w kinach, jednak kiedy wybraliśmy się z naszymi znajomymi do Wenecji, już w hotelu włączyliśmy ponownie ten film, bo chcieliśmy zobaczyć, czy chodziliśmy tymi samymi drogami, co bohaterowie filmu. Luz Johnego, wyjątkowo urokliwa w tym filmie Angelina i Wenecja to naprawdę fantastyczne połączenie!4 Listy do Julii (2010)To z kolei bardzo luźna propozycja, nieskomplikowana, przewidywalna i romantyczna fabuła, ale za to jakie cudowne widoki. Przepięknie pokazane Włochy! Niebezpieczeństwo obejrzenia tego filmu jest takie, że po jego zakończeniu, zaczniecie szukać lotów do Włoch:) A nasza posty z Werony znajdziecie Gladiator (2000)Zdobywca 5 Oscarów i wielu innych prestiżowych nagród. Chyba jeden z ulubionych filmów mojego taty, a moja ukochana muzyka. Film niezwykły. W roli głównej genialny Russell Crowe. Choć film ma dużo głębsze przesłanie, to właśnie po tym filmie Toskania stała się jeszcze chętniej odwiedzanym Zakochani w Rzymie (2012)Choć kolejny raz napiszę, że nie przepadam za reżyserem tego filmu, trzeba przyznać, że Woody Allen potrafi pokazać piękno tego miasta i kadry są niesamowite. Naszą relację z Rzymu znajdziecie Kryptonim (2015)Włoskie klimaty, niesamowite stylizacje, piękna Alicia Vicander, kilku przystojnych mężczyzn. Kino akcji w reżyserii Guya Wesele w Sorrento (2012)Pierce Brosnan i Włochy. Komedia romantyczna. Przeciętna fabuła, ale widoki piękne!9 Rzymskie wakacje (1953)Rzym i Audrey Hepburn - potrzeba czegoś więcej??10 Mój dom w Umbrii (2003)Dramat i historia w której bohaterowie po katastrofie, dochodzą do siebie wśród krajobrazów niezwykłej jakie filmy z Włochami w tle Wy polecacie?? Kto wybiera się w tym roku do Włoch??Zapraszam Was również do subskrybowania mojego kanału:Na moim kanale You Tube znajdziecie różnorodną tematykę lifestylową, w tym modę, urodę, podróże, urządzanie wnętrz, czy tematy ślubne:)Zapraszam Was także na:Najlepsze komedie romantyczne TUTAJ i TUTAJ10 najlepszych (cudownych!) filmów o gotowaniu TUTAJWszystkie posty filmowe znajdziecie TUTAJa nasze wpisy z przeróżnych podróży TUTAJOna: Znów marzę o podróży do Włoch <3On: Zawsze najchętniej latasz do Włoch:)Previous StoryProjekt Trzydziestka - czarne czy białeNext StoryMoja kolekcja torebek i jak prawidłowo wykonywać ... Film Komedia rom. pt. : Zakochani w Rzymie (tytuł oryginalny To Rome with Love) został nakręcony w 2012 roku. Czas trwania to 1 godz. 52 min., produkcja Hiszpania / USA / Włochy. W rolach głównych występują Woody Allen jako Jerry Alec Baldwin jako John Roberto Benigni jako Elliot Page jako Monica Jesse Eisenberg jako To Rome with Love – zobacz gdzie obejrzeć online Poniżej możesz zobaczyć trailer filmu Wieczne Miasto jest jednym z najchętniej wybieranych plenerów filmowych, zarówno przez włoskich, jak i zagranicznych twórców. Nakręcono tu takie klasyki jak “La Dolce Vita” czy “Rzymskie wakacje”. Zdecydowałam się przedstawić filmy zarówno bardzo dobre, jak i bardzo przeciętne, w różnorodnych gatunkach, by każdy mógł znaleźć coś dla siebie i udać się w filmową podróż do Rzymu. Przed Wami kolejna odsłona cyklu filmowego. Wielkie piękno (2013) reż. Paolo Sorrentino „Wielkie Piękno” jest filmem wielkim. A największa w tym zasługa aktorstwa Toniego Servillo, który wciela się w rolę Jepa Gambardelli – pisarza, cynika i dandysa, który robi rozrachunek ze swoim życiem. Ma już swoje lata, co najlepsze, dawno za nim, a mimo to nadal nie zwalnia tempa. Jeśli spodziewacie się przygnębiającego filmu o starym człowieku, to muszę Was zawieść. Już pierwsza scena z imprezą „seniorów” pokazuje, że bohaterowie Sorrentina – oprócz metryki – niczym nie różnią się od nastolatków. Jep mimo swoich lat ubiera się tak barwnie i ze smakiem, jak barwne i bezkompromisowe jest jego życie. Ale ma jednocześnie poczucie porażki. „Wielkie piękno” to z jednej strony wycinek ze świata artystycznej socjety, pełnego maluczkich ludzi, snobizmu i hipokryzji. A z drugiej – dający do myślenia filmowy traktat o przemijaniu i o tym, co po sobie zostawimy, a co chcielibyśmy zostawić. Rzym jest pokazany jako miasto pełne przepychu, szalone i hedonistyczne, ale też majestatyczne, nostalgiczne i trochę ugięte pod ciężarem swojej wspaniałości i wielkiej przeszłości. W kadrach migają starożytne budowle i rzeźby oraz wielkie pałace kryjące dzieła sztuki. Jednak ma się wrażenie, że na bohaterach bycie otoczonym tymi skarbami nie robi wrażenia, by wspomnieć scenę, w której Jep leży na hamaku na tarasie swojego mieszkania, a w tle widzimy Koloseum. Dla niego to codzienność. Od strony wizualnej mamy do czynienia z kinem wybitnym – kadry są niezwykle intensywne, pełne koloru i zmysłowych obrazów. Koniecznie trzeba zobaczyć. Moja ocena: 8,5/10 Spectre (2015) reż. Sam Mendes Nieraz na tym blogu pisałam, że jestem wielką fanką Bonda i już dwukrotnie filmy o brytyjskim agencie znalazły się w cyklu filmowym (tu i tu). Teraz mam przyjemność opisać jego najnowszą odsłonę. Tak, przyjemność, bo film mnie pozytywnie zaskoczył i uważam go za kawał porządnego kina akcji. Znalazło się też miejsce na sporą dawkę humoru i szczyptę miłosnych uniesień. Właśnie takiego Bonda lubię. Zanim poszłam do kina, naczytałam się i nasłuchałam niepochlebnych recenzji dotyczących „Spectre”. Że Daniel Craig gra tu na pół gwizdka, jest zmęczony i rola Bonda ewidentnie mu uwiera. Że scenariusz mało wyrafinowany, a jedynym zapadającym w pamięć elementem fabuły była sukienka Lei Seydoux. Że film to jedna wielka reklama. Począwszy od Mexico City, które wyłożyło sporą sumkę, aby zostało wypromowane, po opony, których dziesiątki kompletów zdarto w czasie kręcenia wyścigu po nocnym Rzymie. Wszystko bzdury i nieuzasadnione narzekania. Bo „Spectre” jest naprawdę udany. Jedynym rozczarowaniem jest bardzo słaby i nieautentyczny wątek miłosny za sprawą Léi Seydoux. Kocham Bonda między innymi za to, że można z nim podróżować po całym świecie, nie ruszając się z fotela. Tym razem scenarzyści przenieśli nas między innymi do mojego ulubionego Tangeru, Mexico City oraz Rzymu. Scen w Wiecznym Mieście jest całkiem sporo. Pierwsza z nich, gdy Bond przejeżdża obok Koloseum, świetnie wprowadza widzów w klimat miasta. Prócz tego w Rzymie odbywa się wspomniany wyścig, który w udany sposób łączy kino akcji i komedię, uroczystość pogrzebowa, na której Bond spotyka Lucię Sciarrę graną przez – dla wielu wciąż zachwycającą – Monikę Bellucci oraz zebranie członków tajemniczej organizacji Spectre. Moja ocena: 7,5/10 Anioły i Demony (2009) reż. Ron Howard Otwarcie przyznam, że nie czytałam żadnej książki Dana Browna, dlatego nie podzielam utyskiwań i oburzenia jego fanów z powodu kiepskich adaptacji. Film „Anioły i Demony” oglądałam bodajże trzy razy (nie zawsze od początku do końca). Uważam go za dobre kino rozrywkowe – zdecydowanie wolę go od „Kodu da Vinci”. Jedyne zastrzeżenie mam do końcówki, którą uważam za kpinę. Ale nie mogę jej porównać z książką, więc nie wiem, czy kryje się za nią fantazja pisarza, czy reżysera. Dużym wabikiem filmu są liczne rzymskie widoki oraz dwaj moi ulubieni aktorzy – Tom Hanks i Ewan McGregor. Choć wnętrza Watykanu były kręcone w Casercie niedaleko Neapolu, co naprawdę widać i jest to duży minus, to jestem pod wrażeniem, że ekipie udało się zaserwować widzom aż tyle rzymskich lokalizacji i to tych najbardziej znanych. Mamy tu oczywiście Plac św. Piotra, Piazza Navona z Fontanną Czterech Rzek, Zamek św. Anioła, kościół Santa Maria della Vittoria z rzeźbą Berniniego „Ekstaza św. Teresy”, kościół Santa Maria del Popolo oraz Panteon, gdzie rozgrywa się jedna z moich ulubionych scen. Dla fanów książki film jest zapewne zmorą, ale dla tych, którzy jej nie czytali, seans może być całkiem przyjemny. Moja ocena: 6/10 Jedz, módl się, kochaj (2010) reż. Ryan Murphy Cóż za nierówny film. Pamiętam, że chciałam go zobaczyć ze względu na zdjęcia kręcone w Neapolu i Rzymie. Zaczął się całkiem ciekawie, choć dziesiątki razy to już było. Ot, jest Amerykanka (Liz Gilbert), której pozornie wiedzie się w życiu prywatnym i zawodowym. Ma świetną pracę i kochającego męża, a mimo to czegoś jej brakuje. Postanawia więc dokonać życiowej rewolucji. Rozwodzi się, znajduje młodszego partnera, który traci dla niej głowę, ale to wciąż nie to. Postanawia pójść jeszcze dalej i udaje się w roczną podróż. Najpierw trafia do Rzymu, a następnie przenosi się do Indii i na Bali. Przygoda rzymska jest naprawdę urocza. Liz wynajmuje mieszkanie (właściwie zapuszczoną norę), codziennie poświęca mnóstwo czasu na naukę języka z samouczka oraz nie żałuje sobie kulinarnych przyjemności i spacerów historycznymi uliczkami. Wkrótce znajduje paczkę rzymskich przyjaciół, z którymi szlifuje swój włoski i poznaje kraj. Niby to naiwne i bajkowe, ale we Włoszech jak najbardziej możliwe. Do tego momentu film jest naprawdę przyjemny. Potem proponuję go przerwać, by nie psuć sobie dotychczasowego wrażenia. Sceny w Rzymie i Neapolu (do tej pory w L’Antica Pizzeria da Michele wisi zdjęcie pracowników z Julią Roberts) świetnie oddają klimat obu miast. Aż chce się rzucić wszystko jak Liz Gilbert, by pożyć we Włoszech jej beztroskim życiem choćby przez kilka dni. Moja ocena: 5/10 Złodzieje rowerów (1948) reż. Vittorio de Sica Klasyka kina z nurtu neorealizmu włoskiego. Film jest opowieścią o ubogiej rodzinie żyjącej w podnoszących się z kolan powojennych Włoszech. Najbardziej pożądanym dobrem jest wówczas praca. Antonio Ricci (Lamberto Maggiorani) dostaje ofertę rozwieszania plakatów, ale potrzebny jest mu rower, który zastawił w lombardzie. Jego żona postanawia sprzedać domowe prześcieradła, aby go wykupić. Szczęśliwy Antonio podejmuje pracę, ale wkrótce jednoślad zostaje mu skradziony. Zrozpaczony człowiek wyrusza z synem Bruno (Enzo Staiola) na jego poszukiwanie. Od tej pory zaczyna się przejmująca historia, a jej najciekawszym elementem jest relacja między ojcem a synem. Mamy tu do czynienia zarówno ze złością i przemocą (spoliczkowanie chłopca), jak i niezwykłą czułością i opiekuńczością. Antonio w oczach zarówno syna, jak i widzów wcale nie wypada pozytywnie. Zadziwia, a nawet irytuje swoim brakiem rozsądku i bezradnością. Przy nim Bruno jest opanowany i racjonalny, wyrastając na małego (wielkiego) bohatera filmu. Sicca zdecydował się na odważny krok – niemal wszyscy aktorzy występujący w filmie to amatorzy, jednak wcale tego nie widać. Być może właśnie przez ich szczerość i prostolinijność obraz jest tak poruszający i naprawdę można wczuć się w opowiadaną historię. Choć film wydaje się być zrobiony prostymi środkami, to scena na targu, w której główny bohater szuka swojego roweru, została nakręcona kilkunastoma kamerami. Ciekawie ogląda się powojenny Rzym, gdyż widzimy go w zupełnie innej odsłonie – biedny, nieodbudowany, ze śladami wojny, odarty ze swojej wielkości i z mieszkańcami, którym daleko jest do słynnego „la dolce vita”. Moja ocena: 7,5 Kino zawdzięcza Włochom wiele wspaniałych arcydzieł. Ten kraj wydał bowiem tak wspaniałych reżyserów, jak Rossellini, Fellini czy De Sica. Pierwszym włoskim filmem był wzorowany na głośnym obrazie braci Lumiere Wjazd pociągu na stację w Mediolanie Italo Pacchioniego. Natomiast kino fabularne zapoczątkowała Kąpiel Diany Giuseppe Filippiego. Oba obrazy powstały w 1896 roku, choć pod egidą francuskiej wytwórni Lumiere. Wkrótce jednak w dużych metropoliach, jak Rzym, Mediolan, Turyn czy Wenecja zaczęły powstawać rodzime przedsiębiorstwa filmowe. Najważniejszym nurtem włoskiego niemego kina był monumentalizm. Polegał on na realizowaniu imponujących widowisk historycznych przedstawiających epokę antyczną. Najsłynniejszym dziełem tego rodzaju była Cabiria (1914) Giovanniego Pastrone. Wraz z produkcją zdobywających międzynarodową popularność filmów narodziła się instytucja „divy” – pięknej, uwielbianej aktorki. Wśród najbardziej znanych gwiazd można wymienić Francescę Bertini czy Soavę Gallone. Gdy w latach 20. władzę przejął Benito Mussolini, powstała wytwórnia LUCE specjalizująca się w dokumentalnym kinie propagandowym. Od tego czasu twórcy stracili swobodę artystyczną, a nurtem, który koncentrował się na banalnych problemach codzienności, aby nie narazić się władzy było tzw. „kino białych telefonów”. W 1936 roku na przedmieściach Rzymu zbudowano włoskie miasteczko filmowe Cinecita, będące największą włoską wytwórnią. Jednocześnie mimo działań cenzury udawało się realizować dzieła wybitne, czego przykładem była twórczość Alessandro Blasettiego i Mario Cameriniego. Filmy włoskie – od czasów wojennych do współczesności Już koniec lat 30. zaowocował powstaniem jednego z najsłynniejszych włoskich nurtów filmowych, czyli neorealizmu. Charakteryzował się on zainteresowaniem problemami społecznymi i dokumentalnym stylem. Najważniejszym dziełem neorealizmu był Rzym, miasto otwarte (1945) Roberto Rosselliniego. Wśród znaczących reżyserów tego kierunku należy zaś wymienić takich twórców, jak Vittorio De Sica, Luchino Visconti czy Giuseppe De Santis. W latach 50. narodziło się również wielkie autorskie kino Michelangelo Antonioniego i Federico Felliniego. Kolejna dekada przyniosła zaś filmy kontestatorów i buntowników, jak Pier Paolo Pasolini, Bernardo Bertolucci, bracia Paolo i Vittorio Taviani czy Marco Ferreri. Popularnymi gatunkami włoskiego kina kolejnych dekada XX wieku były natomiast horrory oraz spaghetti westerny. Dużym zainteresowaniem jeśli chodzi o kino grozy stanowiły tzw. filmy giallo, w których specjalizował się Dario Argento ze swoją słynną Suspirią na czele. Istotne novum nastąpiło zaś w latach 90., kiedy do głosu doszli tacy twórcy, jak Pupi Avati, Giuseppe Tornatore czy Gianni Amelio. W 2001 roku ogromnym sukcesem okazał się Pokój syna reżysera starszego pokolenia, Nanniego Morettiego. To właśnie on stał się mistrzem kolejnej generacji twórców, którzy skupili się na kinie politycznym, realizując zwłaszcza filmy o włoskiej mafii, jak np. głośny obraz Matteo Garrone. Najlepsze włoskie filmy 1. Cabiria – Giovanni Pastrone Cabiria to słynny film Giovanni Pastrone z 1914 roku. Dzieło reprezentuje nurt kina zwany włoskim monumentalizmem. Akcja Cabirii rozgrywa się w czasie wojen Scypiona Afrykańskiego z Hannibalem w III wieku p. n. e. Tytułowa bohaterka (w tej roli Giulietta Masima) to córka rzymskiego patrycjusza porwana przez Kartagińczyków podczas wybuchu Etny. Film opowiada o jej niesamowitych przygodach, a przeszedł do historii ze względu na olbrzymi rozmach w inscenizacji historycznego widowiska z wykorzystaniem zachwycających plenerów. 2. Paisa – Roberto Rossellini Paisa to dzieło Roberto Rosselliniego z 1946 roku. Film należy do najważniejszych dzieł włoskiego neorealizmu. Akcja dzieła rozgrywa się pod koniec II wojny światowej i koncentruje się wokół wyzwalania Włoch przez aliantów. Tytuł filmu Rosselliniego został zaczerpnięty z wojennych realiów, był to zwrot używany przez Amerykanów w stosunku do miejscowej ludności. 3. Złodzieje rowerów (Ladri di Biciclette) – Vittorio De Sica Złodzieje rowerów z 1948 roku Vittorio De Sica to kolejny przykład filmowego neorealizmu. Prosta historia o mężczyźnie, który wraz z synem poszukuje swojego skradzionego roweru jest pretekstem do pokazania powojennych Włoch, z wyraźną nutą sentymentalizmu. W rolach głównych wystąpili Lamberto Maggiorani i Enzo Staiola. 4. Umberto D. – Vittorio De Sica Umberto D. to kolejny wybitny film w reżyserii De Sica. Dzieło z 1952 roku przedstawia poruszającą historię starszego samotnego mieszkańca Rzymu (Carlo Battisti), który pomimo przepracowania kilkudziesięciu lat na państwowej posadzie musi się zmierzyć z życiem z głodowej emerytury. Umberto D. należy do szczytowych osiągnięć włoskiego neorealizmu. 5. Rzym, godzina 11 (Roma, ore 11) – Giuseppe De Santis Rzym, godzina 11 (1952) Giuseppe De Santisa stanowi kolejną znamienitą pozycję neorealizmu. Fabuła filmu została oparta na prawdziwym wydarzeniu. 15 stycznia 1951 roku w Rzymie doszło do wypadku: w jednym z budynków zawaliły się schody, które nie wytrzymały ciężaru dwustu kobiet czekających na rozmowę w sprawie pracy. Na tej podstawie Cesare Zavattini napisał znakomity scenariusz. W filmie wystąpiła między innymi włoska gwiazda, Lucia Bose. 6. La Strada – Federico Fellini La Strada z 1954 roku to jedno ze sztandarowych dzieł Federico Felliniego. Film jest poruszającą historią dwojga wędrownych artystów cyrkowych: Gelsominy (Giulietta Masima) i Zampano (Anthony Quinn). Łącząca ich relacja staje się okazją do wypowiedzi reżysera na temat miłości, przemijania i piętna winy. 7. Rocco i jego bracia (Rocco e i suoi fratelli) – Luchino Visconti Rocco i jego bracia (1960) to arcydzieło Luchino Viscontiego. Film opowiada o rozpadzie sycylijskiej rodziny, która emigruje za pracą i lepszym życiem do północnej części Włoch. Dzieło Viscontiego nawiązuje do wielkiej tetralogii Tomasza Manna – Józef i jego bracia. Głównego bohatera zagrał Alain Delon, a obok niego w filmie wystąpili Renato Salvatori, Annie Girardot czy Claudia Cardinale. 8. Osiem i pół – Federico Fellini Osiem i pół (1963) to kolejne dzieło Felliniego, które przez wielu krytyków uznawane jest za najwybitniejszy film reżysera. Obraz ma charakter autobiograficzny, opowiada zaś o niemocy twórczej znanego filmowca Guido (w tej roli Marcello Mastroianni). Znaczącą kreację w Osiem i pół zaprezentowała również Claudia Cardinale. 9. Ewangelia według świętego Mateusza (Il vangelo secondo Matteo) – Pier Paolo Pasolini Ewangelia według świętego Mateusza Pasoliniego z 1964 roku została zrealizowana na podstawie biblijnego tekstu drugiego Ewangelisty. Reżyser dokonał jednak reinterpretacji oryginału, eksponując postać Chrystusa jako rewolucjonisty ustanawiającego nowy porządek społeczny. Film odznacza się walorami artystycznymi, jak połączenie muzyki klasycznej afrykańskimi brzmieniami czy liczne odwołania do renesansowego malarstwa. Co ciekawe, w roli Matki Boskiej Pasolini obsadził własną matkę, Susanę Pasolini. 10. Powiększenie (Blow Up) – Michelangelo Antonioni Powiększenie (1966) to jeden z najlepszych filmów Michelangelo Antonioniego, powstały w Wielkiej Brytanii. Głównym bohaterem dzieła jest młody fotograf mody, Thomas (w tej roli David Hemmings), który przypadkowo uwiecznia na zdjęciu zabójstwo mężczyzny w parku. W filmie zagrały między innymi Vanessa Redgrave, Sarah Miles i słynna modelka Veruschka. 11. Śmierć w Wenecji (Morte a Venezia) – Luchino Visconti Śmierć w Wenecji (1971), klasyczna pozycja Viscontiego, ma tyluż miłośników, co przeciwników. Film stanowi luźną adaptację opowiadania Tomasza Manna. Głównym bohaterem obrazu Viscontiego jest starzejący się znany kompozytor, który przybywa do Wenecji w celu podratowania zdrowia. Przeżywający kryzys twórczy Gustav von Aschenbach (Dirk Bogarde) zakochuje się w młodym Polaku, Tadziu (Bjorn Andresen). 12. Ostatnie tango w Paryżu (Ultimo tango a Parigi) – Bernardo Bertolucci Ostatnie tango w Paryżu z 1972 roku to głośny film Bernardo Bertolucciego. Dzieło jest opowieścią o sadomasochistycznym romansie podstarzałego Amerykanina Paula (w tej roli Marlon Brando) i młodej Francuzki Jeanne (Maria Schneider). Film stanowi wielopoziomowy obraz, w którym przenikają się inspiracje literackie, filozoficzne, a nade wszystko psychoanalityczne. 13. Rzym (Roma) – Federico Fellini Rzym (1972) jest autorskim obrazem Felliniego, w którym portretuje on Wieczne Miasto. Film stanowi niejako zbiór osobistych impresji reżysera na temat tej metropolii. Malarskie kadry z Rzymu prezentują bogaty w różnorodne sensy obraz zwyczajów mieszkańców. W Rzymie obecne są również wątki autobiograficzne. 14. Kwiat tysiąca i jednej nocy (Il Fiore delle mille e una notte) – Pier Paolo Pasolini Kwiat tysiąca i jednej nocy (1974) Pasoliniego powstał w oparciu o fragmenty Księgi tysiąca i jednej nocy. Są to z trzy przeplatające się baśniowe opowieści – o niewolnicy Zumurrud, o Azizie oraz o królewiczach Shahzamanie i Yunanie. Wszystko zaś rozgrywa się w pięknych, starożytnych plenerach. 15. We władzy ojca (Padre padrone) – Paolo Taviani, Vittorio Taviani We władzy ojca (1977) braci Taviani to piękny film oparty na biografii Gavino Ledda, włoskiego językoznawcy. Dzieło prezentuje trudne dzieciństwo i pełną przeciwności drogę głównego bohatera (Saverino Marconi) do realizacji marzeń. We władzy ojca to film o ścieraniu się rodzinnych korzeni i własnej wizji świata w życiu każdego człowieka oraz o wielkiej wartości każdej z tych racji. 16. Skok w pustkę (Salto nel voto) – Marco Bellocchio Skok w pustkę Marco Bellocchio to włoski film z 1980 roku. Przedstawia historię skomplikowanych relacji rodzinnych brata i siostry: Maura Ponticelliego (Michel Piccoli) i Marty (Anouk Aimee). Film demitologizuje instytucję rodziny, demaskując prawdę o nierzadko okrutnych i pełnych skrywanej agresji więzach krwi. Oboje odtwórcy głównych ról zostali nagrodzeni na festiwalu w Cannes. 17. Kino Paradiso (Nuovo ciemna Paradiso) – Giuseppe Tornatore Kino Paradiso (1988) Giuseppe Tortnatore to jeden z najbardziej znanych włoskich filmów. Dzieło opowiada o dorastaniu chłopca, Toto, którego największą pasją jest kino. Bohater spędza mnóstwo czasu w lokalnym kinie Paradiso, gdzie zaprzyjaźnia się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). W role Toto wcielili się Salvatore Cascio i Marco Leonardi. 18. Lamerica – Gianni Amelio Lamerica (1994) Gianniego Amelio to świetny film opowiadający o dwóch włoskich mafiosach (Gino i Fiore), którzy próbują zrobić dochodowy, ale nieuczciwy interes w Albanii. Nic nie idzie jednak zgodnie z planem, a zetknięcie z inną kulturą i skrajną biedą owocuje przemianą Gino. W rolach głównych wystąpili Enrico Lo Verso i Michele Placido. 19. Pokój syna (La stanza del figlio) – Nanni Moretti Pokój syna to włoski film z 2001 roku w reżyserii Nanniego Morettiego. Dzieło jest historią rodziny przeżywającej dramat po śmierci syna. Obok samego reżysera, który wcielił się w postać zrozpaczonego ojca, w filmie zagrali Giuseppe Sanfelice i Laura Morante. Dzieło Morettiego zostało nagrodzone Złotą Palmą na Festiwalu w Cannes. 20. Gomorra – Matteo Garrone Gomorra z 2008 roku w reżyserii Matteo Garrone to swobodna adaptacja powieści Roberto Saviano pod tym samym tytułem. Film opowiada o włoskiej mafii (kamorra) i jej zbrodniczych działaniach. Garrone pokazuje mechanizmy działania gangsterskich klanów przez pryzmat losów kilku mieszkańców Neapolu. Udostępnij “Top 20 – najlepsze włoskie filmy” swoim znajomym. Literatura: Encyklopedia kina, pod red. T. Lubelskiego

filmy z akcja w rzymie